Isang inang aso, pinangalanang “Sparkle,” ang napansing nagsilong sa loob ng bukas na nitso sa San Mateo Public Cemetery, Rizal. Linggo iyon, at tahimik ang paligid. Sa gitna ng mga puntod, pinili niyang pumasok sa sulok, malayo sa init, ulan, at gulo ng kalsada.
Hindi kakaiba ang ganitong tagpo para sa mga asong pagala. Kapag wala nang mapuntahan, kahit sementeryo ay nagiging tahanan. Doon sila nakakahanap ng lilim, katahimikan, at sandaling ginhawa. Ngunit sa bawat tahimik na sandali, may kasamang gutom, takot, at pangambang baka mapaalis o masaktan.
Sa harap ng ganitong kuwento, hindi kailangan ng malalaking salita. Kailangan lang ng malasakit. Isang plastik na mangkok ng tubig sa gilid. Kaunting tira sa hapag na maayos ilagay sa ligtas na lugar.
Para sa maraming pamilya, madaling sabihing “aso lang ’yan.” Pero sa isang inang tulad ni Sparkle, bawat araw ay laban. Laban para mabuhay, para makahanap ng pahinga, para manatiling buo sa mundong maingay at mabilis lumimot. Ang pinakamadaling maibibigay natin ay tingin na may paggalang, kilos na may kabaitan, at oras na may pasensya.
“Nakita ko si Sparkle na pumuwesto sa loob ng bukas na nitso, parang humihinga lang ng malalim. Nilapitan ko nang dahan-dahan at nag-iwan ng tubig. Sa simpleng paraan, sana maramdaman niya na may tao pang handang umunawa.” - Caretaker ng Sementeryo
Ang kwento ni Sparkle ay paalala sa lahat na huwag natin pabayaan ang mga asong gala gusto lang naman nila mabuhay sa mundo at wala silang sinasaktan na sino man.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento