Sa probinsya ng Bulacan, isang nakakagiliw at nakaaantig na tagpo ang nasaksihan ng mga residente at mga dumaraan: isang 12-anyos na bata na si Marky Neobasta, bitbit ang kanyang asong si Snow, habang naglalako ng popcorn sa gilid ng kalsada.
“Kahit mahirap kami, hindi ko iiwan si Snow. Basta magkasama kami, masaya na ako.” -Marky
Ayon kay Marky, kahit mahirap man ang buhay nila, gagawin niya ang lahat upang mabigyan ng sapat na pagkain at pangangailangan ang kanyang pinakamamahal na aso. Wala siyang mga kapatid at nag-iisang anak lamang, kaya para sa kanya, si Snow na ang nagsisilbing kapatid, kaibigan, at kakampi sa lahat ng hirap at saya ng buhay.
Sa murang edad, naipakita na ni Marky ang tunay na kahulugan ng pagmamahal at responsibilidad. Habang ang ibang bata ay abala sa paglalaro, siya ay nagtitiyagang magtinda sa init ng araw — hindi lamang para sa sarili kundi para rin sa kanyang alagang aso.
Ipinapakita ni Marky na hindi hadlang ang kahirapan para magmahal. Bagkus, ito pa ang nagiging dahilan upang mas pahalagahan niya ang bawat sandaling kasama si Snow.
Sa tuwing siya ay napapagod o nalulungkot, sapat na kay Marky ang presensya ni Snow upang magpatuloy. Magkasama sila mula umaga hanggang gabi, at para kay Marky, ang bawat tinda ng popcorn ay hakbang tungo sa mas masayang buhay para sa kanilang dalawa.
Sa kabila ng hirap, pinili niyang maging masaya at kontento hangga’t magkasama sila ni Snow, isang bagay na tunay na kahanga-hanga.
Ang kwento nina Marky Neobasta at Snow ay patunay na hindi hadlang ang kahirapan sa tunay na pagmamahal. Sa murang edad, ipinakita ni Marky na ang malasakit, sakripisyo, at pagkalinga ay hindi nasusukat sa edad o estado sa buhay. Tunay na kahanga-hanga ang pusong gaya niya, isang batang puno ng pag-asa, pagmamahal, at tapang.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento