Hindi araw-araw ay may makikita kang kwento na tumatama sa puso. Ngunit sa isang ordinaryong biyahe ng jeep, isang di malilimutang pangyayari ang nagturo ng aral sa mga saksi sa loob ng sasakyang iyon.
"Salamat, Panginoon, sa pagkakataong maging instrumento ng malasakit. Hindi nila kami kilala pero ramdam nila ang bigat ng pinagdadaanan ko." - Ama
Habang nakasakay sa pinakadulo ng jeep, may sumakay na isang tatay na buhat ang anak niyang may hydrocephalus. Akala ng marami ay iyon lang ang kasama niya—ngunit sa gulat ng lahat, binuhat din niya ang asawang naka-wheelchair. Halos di kapani-paniwala ang sakripisyong kanilang pinapasan, ngunit tahimik lamang silang naupo. Walang hinihingi. Walang reklamo.
Ramdam ng mga pasahero ang bigat—hindi lang ng katawan kundi ng sitwasyong kanilang kinalalagyan. Kaya’t kahit walang sinabing salita, kusa na lang nag-abot ng tulong pinansyal ang ilang mga sakay. Hindi alintana kung magkano, basta’t galing sa puso.
Pagbaba nila sa National Children’s Hospital (NCH), may ilang tao pa ang nagbigay ng abot-kayang tulong. Sa simpleng paraan, nabuo ang isang chain reaction ng malasakit na tila naging sagot sa tahimik na panalangin ng pamilya.
Sa panahon na abala ang karamihan sa sariling buhay, may mga kwentong ganito na muling nagpapaalala ng kahalagahan ng malasakit, pagkakaisa, at pananampalataya sa Diyos. Hindi man natin kayang solusyonan ang lahat ng problema, isang maliit na kabutihan lang ay maaaring magbigay ng pag-asa sa taong halos mawalan na nito.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento