Sa isang tahimik na hapon sa loob ng isang maliit na kainan sa Luzon, sa Taytay, Rizal. Isang nakakaantig na eksena ang bumungad sa mga bisita. Isang payat at halatang gutom na aso, si Jola ang marahang ipinatong ang ulo sa gilid ng upuan. Walang kahol, walang anumang ingay tanging mga mata lamang na puno ng pag-asa at pakiusap para sa kaunting pagkain at malasakit.
"Hindi man nila kayang magsalita, pero ramdam ko ang kanilang gutom at uhaw. Isang kagat ng tira-tira ay maaaring maging buong mundo para sa kanila. Huwag natin silang pagbayaan" - May ari ng kainan
Ang katahimikan ng sandaling iyon ay nagsilbing malakas na paalala: hindi kailangan ng magarang kilos o salitang mabibigat para maiparating ang pangangailangan. Minsan, sapat na ang mata na nagmamakaawa at puso na marunong umunawa.
Sa panahon ngayon kung saan abala ang karamihan sa kani-kanilang buhay, madaling kalimutan ang mga nilalang na walang boses upang iparating ang kanilang sakit o gutom. Ngunit ang simpleng pagbibigay ng tira-tirang pagkain o isang basong tubig ay maaaring maging dahilan para magbago ang isang araw o marahil, ang buong buhay ni Jola na walang ibang inaasahan kundi ang ating kabutihan.
Ang kwento ni Jola ay kwento ng maraming aso’t pusang gala sa ating paligid. Sila ay tahimik na saksi sa kabutihang maaari nating gawin, kung tayo ay magiging mas bukas ang mata at puso. Sa huli, hindi naman palaging pera o magarbong tulong ang sukatan ng kabutihan kundi ang malasakit na galing sa puso.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento