Sa isang maliit na sirang kubo sa kabundukan ng Bukidnon, tahimik na namumuhay si Tatay Rodulfo, isang matandang lalaki na higit 30 taon nang naghihintay sa kanyang pamilya ang kanyang asawa at anak na huli niyang nakausap noong dekada 90.
“Hindi ako aalis dito. Dito ako iniwan ng pamilya ko, dito ko rin sila sasalubungin kapag bumalik sila.” – Tatay Rodulfo
Taong 1990s nang umalis ang kanyang mag-ina papuntang Maynila. Ayon kay Tatay Rodulfo, sinabi raw ng kanyang asawa na maghahanap lamang ito ng trabaho sa Maynila upang makatulong sa kinabukasan ng kanilang anak. Bitbit ang pangarap, umalis ang mag-ina ngunit hindi na muling bumalik.
“Sabi ng asawa ko, ‘Pupunta lang kami sa Maynila, tay. Sandali lang ’to.’ Pero simula noon, wala na akong natanggap na balita,” ani Tatay Rodulfo habang nakaupo sa kanyang lumang bangko.
Lumipas ang mga taon, walang sulat, walang tawag, walang balita. Ngunit kahit ganito, hindi kailanman nawala ang pag-asa ni Tatay Rodulfo.
Hindi madali ang araw-araw ni Tatay Rodulfo. Wala siyang kuryente, halos wala nang maayos na bubong ang kanyang kubo, at kapag umuulan, nababasa na rin ang loob ng kanyang tahanan. Sa kabila ng lahat, pinipili pa rin niyang manatili sa parehong lugar kung saan siya iniwang naghihintay.
Ang kanyang mga kapitbahay ang nagsisilbing anghel sa lupa sila ang nagdadala ng pagkain, tubig, at kaunting tulong sa kanyang araw-araw na pangangailangan.
Ang istorya ni Tatay Rodulfo ay isa sa mga tahimik ngunit makapangyarihang kuwentong sumasalamin sa tunay na pagmamahal, pag-asa, at pagtitiis. Sa kabila ng sakit ng pagkawala, sa kabila ng katahimikan ng mga taon, at sa gitna ng mahirap na kalagayan, hindi niya iniwan ang kanyang pangako ang maghintay.
Sa mga panahong nawawala na ang tiwala ng ilan sa kabutihan, si Tatay Rodulfo ay paalala na minsan, ang pinakamalalim na pag-ibig ay ang kayang maghintay... kahit gaano katagal.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento